Istnieją cztery główne metody otrzymywania nitroksu:
wagowa
separacji molekularnej
mieszania ciągłego
ciśnień parcjalnych
Metoda wagowa polega na mieszaniu czystych gazów na podstawie ich masy. Jest dokładna w otrzymywaniu ilości przemysłowych. Pozwala uniknąć błędów związanych ze zmianą objętości gazów i temperatury. Wymaga drogich wag o dużej dokładności.
Metoda separacji molekularnej polega na filtrowaniu powietrza przez membranę separacyjną. Membrana stanowi barierę trudniej pokonywaną przez cząsteczki azotu niż przez cząsteczki tlenu - powietrze po przejściu przez membranę zawiera mniej azotu i trafia do sprężarki.
Zalety:
niskie koszty eksploatacji
brak konieczności posiadania zapasu tlenu
Wady:
wysoki koszt membrany
Metoda mieszania ciągłego polega na mieszaniu tlenu z powietrzem i otrzymywaniu nitroksu pod ciśnieniem atmosferycznym, który podawany jest na wejście sprężarki. Przy użyciu najpowszechniejszych sprężarek olejowych stężenie tlenu w sprężanym nitroksie nie może przekroczyć 40%.
Zaleta:
przy wykonywaniu nitroksów do 40% możliwość korzystania ze zwykłej sprężarki i butli (butla nie musi być czysta tlenowo)
Wada:
wysoki koszt mieszalnika
Metoda ciśnień parcjalnych polega na zmieszaniu w docelowej butli tlenu z powietrzem na podstawie ich docelowych ciśnień. Najczęściej do pustej butli przetaczana jest odpowiednia ilość tlenu, a następnie dobijane sprężarką powietrze. Ze względu na przetaczanie czystego tlenu butla i jej zawór muszą być czyste tlenowo; powietrze, którym dobija się butlę też musi być czyste tlenowo, więc musi przejść przez dodatkowy filtr czystości tlenowej.
Zalety:
możliwość uzyskania bogatych nitroksów
prosty i tani sprzęt
Wada:
butla musi być czysta tlenowo nawet dla nitroksów poniżej 40% tlenu